Sjene

Koji su to monstrumi što noću,dok sat pjeva staru melodiju,
vire i keze se?
Nesuvislo mrmljaju strahove napaćenog čovjeka,
igrajući se resama purpurnog prekrivača sanja.

Čije su to oči,niti crne,niti zelene?
Modre, od vremena istrošene...
Što zaviruju u najskrovitije djelove negdašnjeg...
i peku...
peku vrelim kajanjem.

Jesmo li se pronašli pod nečijim tepihom,
zaroljani suzama...
popucali po šavovima?
Ili nam pak zavjese noćnih čekanja kriju prazne osmjehe?

Prepoznaješ li me,čovječe?!

Ovako istrošenu ,zgužvanu i bačenu...

Ja tebe prepoznah po pustim željama.
Umornog...
Zaboravljenog...
Satrvenog...

Ruke su se poznale...

Bol se uzmirisao.